Οι κιρσοί των κάτω άκρων είναι πιθανό εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο είδος από την εποχή, που ο πρώτος άνθρωπος περπάτησε στα δύο του πόδια στη γη.

Η πρώτη ιστορική αναφορά στο θέμα γίνεται το 1550 π.Χ. σε αιγυπτιακούς παπύρους του γιατρού Εμπερς, στους οποίους υπάρχει η πρώτη πλήρης καταγραφή της φλεβικής ανεπάρκειας και των κιρσών, περιέχονται δε 877 ξόρκια, προσφορές στους θεούς για την απομάκρυνση των δαιμόνων της ασθένειας.
Το 460 π.χ. ο Ιπποκράτης, που θεωρείτε ο πατέρας της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, προτείνει ένα πολύ λεπτό εργαλείο από σίδηρο, το οποίο μέσω του δέρματος, θα μπει στη φλέβα και θα μειώσει τον θρόμβο του αίματος, που την έχει αποφράξει. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι κατά μία έννοια, η ιδέα αυτή της έγχυσης κάποιας ουσίας μέσα στον αυλό της φλέβα, μπορεί να θεωρηθεί ο πρόγονος της σύγχρονης σκληροθεραπείας.

Η διεθνής λέξη πλέον «σκληροθεραπεία» sclerotherapy - αγγλικά, scleroterapia- ιταλικά , skleroherapie – γερμανικά, sclerotherapie – γαλλικά, escleroterapia – ισπανικά, skleroterapian – φινλανδικά,경화 요 – κορεατικά!!! προέρχεται από την ελληνική λέξη «σκλήρωση» που σημαίνει την διαδικασία σκλήρυνσης ενός ιστού και την «θεραπεία» που είναι βέβαια η θεραπεία αλλά και η συνταγή για την αντιμετώπιση μιας ασθένειας.
Η σκληροθεραπεία εφαρμόζεται, ως μέθοδος θεραπείας των ευρυαγγειών και περιστασιακά και των κιρσών, για πάνω από 150 χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, τόσο η χειρουργική θεραπεία των κιρσών, όσο και οι διάφορες τεχνικές της σκληροθεραπείας, τελειοποιήθηκαν, από την εφεύρεση της σύρριγας τον 17ο και 18ο αιώνα μέχρι τους υπερήχους την δεκαετία του ’70.
Η πρώτη εφαρμογή της σκληροθεραπείας έγινε στην Ελβετία από τον D. Zollikofer το 1682, ο οποίος έκανε έγχυση οξέος σε μια φλέβα, για να προκαλέσει το σχηματισμό θρόμβου και την εξαφάνιση της φλέβας. Ο Desgranges το 1864 θεράπευσε 16 περιστατικά κιρσών εγχέοντας ιώδιο και τανίνη μέσα στις φλέβες. Ήδη όμως το 1854 ο Madelung παρουσίασε την πρώτη τεχνική stripping των κιρσών, που βέβαια συνεχίζεται με τη σύγχρονη εκδοχή της συνεχίζεται να εφαρμόζεται και σήμερα. Στη συνέχεια, και άλλοι γιατροί εφάρμοσαν τη μέθοδο της σκληροθεραπείας, με διάφορες τροποποιήσεις. Όμως, εξαιτίας του υψηλού ποσοστού των παρενεργειών που προκαλούσαν τα φάρμακα, η σκληροθεραπεία εγκαταλείφθηκε ως μέθοδος θεραπείας το 1894. Η βελτίωση των χειρουργικών τεχνικών και των μεθόδων αναισθησίας, κατέληξε στο γεγονός η ακολουθούμενη μέθοδος θεραπείας ήταν κυρίως χειρουργική εκρίζωση των φλεβών (stripping).
Στις αρχές του 20ου αιώνα συνεχίστηκαν οι έρευνες για νέα φάρμακα στη σκληροθεραπεία: καρβολικό οξύ αλλά και ανθρακικό και σαλικυλικό νάτριο δοκιμάστηκε από τον γάλλο Sicard αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ ο Coppleson στο βιβλίο του το 1929 θεωρεί ότι το κινίνο είναι η καλύτερη επιλογή για σκληρυντική ουσία.
Στις δεκαετίες 1940 και 1950 έγιναν και άλλες βελτιώσεις στην τεχνική της θεραπείας καθώς και στην ανακάλυψη νέων πιο ασφαλών και αποτελεσματικών φαρμάκων. Πιο σημαντική ανακάλυψη είναι του sodium tetradecyl sulfate (STS) το 1946, το οποίο συνεχίζει να χρησιμοποιείται και σήμερα. Ο G. Fegan το 1960 παρουσιάζει μια σειρά 13000 ασθενών στους οποίους είχε κάνει σκληροθεραπεία και για πρώτη φορά τονίζεται η σημασία της συμπίεσης, μετά την έγχυση του φαρμάκου.
Η τελευταία σημαντική ανακάλυψη, τη δεκαετία του 1980, ήταν το έγχρωμο (triplex) υπερηχογράφημα φλεβών, το οποίο πλέον αποτελεί μέρος της σκληροθεραπείας, στον εντοπισμό της φλέβας αλλά και την παρακολούθηση της έγχυσης του φαρμάκου (Tribault).

Η τελευταία εξέλιξη στην σκληροθεραπεία έρχεται από τους Cabrera και Monfreaux το 1997 με τη δημιουργία αφρού από τη σκληρυντική ουσία, μέσω μιας κοινής συσκευής 3-way, και η βελτίωση αυτής της τεχνικής, από τους Whiteley και Patel το 2014 σύμφωνα με τους οποίους, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη διατήρηση του αφρού, χρησιμοποιώντας σύριγγες χωρίς σιλικόνη.
Θεωρούμε πολύ σημαντική την εξέλιξη την μικρο - σκληροθεραπεία, στην οποία η χρήση της βελόνας 32G κάνει τη θεραπεία ανώδυνη και με εξαιρετικά αποτελέσματα στις πολύ μικρές ευρυαγγείες των κάτω άκρων και του προσώπου.